Verleiding
maart 2016
Ik begin inmiddels te begrijpen waarom schrijvers zo graag in een huisje aan de Kagerplassen zitten. Of in een hotel met uitzicht op een onbekende stad. Vooral: op een werkplek zonder glasvezel, wifi, kabel-tv en andere verleidingen.
Het is volkomen stil als ik 's ochtends mijn mailbox open om te kijken of er nog belangrijke berichten zijn binnengekomen. Natuurlijk zitten er mededelingen tussen waar ik direct op moet reageren, voor ik ze weer vergeet. Jammer, want zolang ik daarmee bezig ben kan ik niet aan het werk. Wanneer de berichten zijn afgehandeld, blijkt het nog steeds best vroeg te zijn. Ik kan nog wel even een nieuwssite bezoeken. Tussen de laatste nieuwtjes voel ik me opgejaagd: ik zou toch aan het werk gaan? Toch klik ik berichten aan over onderwerpen die ik eigenlijk niet zo interessant vind. Uitstelgedrag.Eenmaal aan het werk dompel ik me onder in mijn verhaal. Ik moet de gebeurtenissen en omstandigheden letterlijk voor ogen hebben voor ik ze aan mijn lezers kan overbrengen. Vanuit mijn bureaustoel leef ik mee met onderwerp en lijdend voorwerp. En nog steeds schuilen de verleidingen in een klein hoekje: een woord waarvan ik de spelling moet nakijken; een voorwerp waarvan ik niet zeker weet of het in de beschreven tijd al bestond; of de postbode die in het hier-en-nu een pakje komt bezorgen. Ze maken allemaal de weg vrij naar Teletekst en Uitzending Gemist.
Ja, schrijven is het leukste wat er is. Maar wat een geluk dat ik niet op Facebook zit.
gerelateerde berichten: Unboxing Day - Ongemakkelijke ontmoetingen