Finale

maart 2016

Voor één keer lijkt het Fort bij Krommendijk vanaf een afstand te blikkeren. Het zijn de tientallen auto's die op een van de oude verdedigingswallen staan geparkeerd. Even verderop staan honderd fietssturen te glimmen in de voorjaarszon. Bezoekers hebben zich massaal laten verleiden door de boodschap dat dit de laatste gelegenheid is om het hele gebouw te bekijken.

Gelukkig zijn ook de vrijwilligers in groten getale opgekomen. Het ontvangstcomité ziet hoe bezoekers zich in rijen voor hun tafel opstellen - een situatie die ze nog niet eerder hebben meegemaakt. In de keuken maakt het koffiezetapparaat overuren. Daarnaast giet een vrijwilliger heet water door een koffiefilter om aan de grote vraag te voldoen. Binnen doen de gidsen hun best om elkaar niet in de weg te lopen. Het vergt improvisatie van de gidsen en geduld van de bezoekers.

En geduld hebben ze. Het lijkt zelfs wel of het publiek intenser luistert dan op voorgaande open dagen. Niemand begint dwars door de gids heen te kwebbelen. Mensen vergeten zelfs om op hun telefoontjes te loeren. Kinderen en volwassenen stellen inhoudelijke vragen. En uiteindelijk komt in iedere groep die ene, onvermijdelijke vraag: "Zeg, ik las in de krant dat ze dit fort gaan verbouwen?" Dus vertel ik wat ik ervan weet: 80% wooneenheden, 20% bezoekerscentrum, theeschenkerij. Onder de bezoekers zijn begripvolle voorstanders, felle tegenstanders en veel twijfelaars.

Na twee intensieve dagen lig ik 's nachts wakker. Het besef is doorgedrongen dat het ook voor mij de laatste keer was. We zullen als vrijwilligers misschien nog lezingen geven, excursies organiseren. Maar nooit meer zal ik een te grote groep door de lange gangen loodsen. Ik hoef niet meer te vertellen over het dubbeltje in de gracht, over de vrijwillige tandarts of de onschuldig veroordeelde gevangene. Die rol wordt straks 7 dagen per week waargenomen door een multimediapresentatie. Leve de vooruitgang.



vorige volgende

gerelateerde berichten: radio - mijn stekkie