Draaideurloket
juli 2017
De bibliotheek werd verbouwd maar inleveren bleef mogelijk, verzekerde de klantenservice me per email. Er zou speciaal voor dat doel een brievenbus worden ingericht. En dus stond ik op een regenachtige ochtend voor de glazen pui, op zoek naar een sleuf waar mijn boek door paste.
Binnen enkele tellen ging er een halfronde schuifdeur voor me open. Ik herkende de ruimte waarin normaal de draaideur zijn lome rondjes draaide. Nu stond er een man. "Ja," vroeg hij een beetje vermoeid, maar niet onaardig. Ik vertelde waarvoor ik gekomen was en overhandigde hem het boek. Zonder verdere plichtplegingen duwde hij het door een gat in een perspex doos pal achter hem. Het boek landde op een stapel soortgenoten en de schuifdeur ging weer dicht.De reeks handelingen bracht me dertig jaar terug in de tijd. Naar de juffrouw met de bengelende oorbellen achter een glazen plaatje. Door de praatgaatjes deden we onze bestelling. Mijn moeder klemde een briefje van 25 onder een clipje. Aan de andere kant deed de juffrouw hetzelfde met drie kaartjes en wat kleingeld. Een druk op de knop en - gelijk oversteken! - onze treinkaartjes kwamen naar ons toe.
De bank waar we iedere vrijdag kwamen had minstens zo'n ingenieus systeem. Als kind keek ik vol bewondering naar de laatjes die over elkaar heen schoven. Eén keer per jaar mocht ik het diepste laatje zelf gebruiken, voor mijn boterhamzakje vol verzamelde dubbeltjes, kwartjes en guldens. En wat te denken van de kledingwinkel met luchtdruksysteem? De kassamedewerker nam het geld aan, schroefde dat in een capsule, en schoot het door een buis naar een geheimzinnige locatie. Een halve minuut later knalde de capsule met wisselgeld pal naast hem neer. Magisch.
Binnenkort kan ik weer bij de efficiënte leenautomaat in de bibliotheek terecht. Bij vragen wandel ik naar de informatiebalie, die eruitziet als een blok met een computer erop - net als in de rest van Nederland. Nee, vroeger was niet alles beter. Maar vroeger heeft wel z'n charme.
gerelateerde berichten: knots